Šenk paľenčeni
ukažka - vistup furmana Dzuri u druhej sceni

Ked chcece, povim vam, co ja som na cesce
skušil po valaloch, tak po každim mesce;
jak som tovar vezol z Peštu do Moravi,
z Moravi do Moskvi - z tadzi do Varšavi;
tam som še naučil od velkich mudercoch,
Moskaľoch, Poľakoch, jako i od Ňemcoch:
že každa paľenka je jed a otrova,
ku ňeščescu glupich vše streže hotova.

Tak celo jak dušu s jedom zapelňuje,
chudobu a chorosc i šmerc pricahuje.
Preto každi mudri pod prišahu sľubi,
že ju pic ňebudze, bo ho calkom hubi.
Chto ňešľepi, vidzi, že jsme jako Nori:
bez farbi, bez mesa, paľenka nas mori.
Kurdupľe jak nalpi, bez zrostu, bez drikoch,
že kral ňeodluha z nas ňema koňikoch.

Už buľi dzedzini v predešlej lapački
z kterich provadziľi za rekrutoch krački.
I v calej stoľici už za granatira
medzi parobkami barz je ridka mira.
Mocne jako dubi, zdrave jak orlove,
buľi jak lilije Slovjakoch predkove;
velke jak olbrini oňi virastaľi,
Židzi jich s paľenku ňezakertovaľi.

Smele jako ľevi, vojni še ňebaľi,
z okola narodi od ňich še ľikaľi.
Často stopejdzešat roki oňi žiľi,
bo ňikda paľenku, ľem vodičku piľi.
Teraz v štiricatim roku už sme stare,
a už v šescdzešatim ľežime na mare.
Buľi jako ruže ženske v štiricatim,
už su bridke babšča teraz pred tricatim.

(1844)