Treśu śe mi ruki, bo včera mi mal śľinu,
patrim na robotu jak bager na tvardu hľinu.
Mlatočok mi na źem pada, ňedovidzim na colštok,
sperdzel mi śe kolo toho, śmerdzelo jak zaporsto.
Ňeznam aňi z chtorej strani śe do toho uvadzic,
mordujem śe jak tot segiň, ňit aňi chto poradzic.

Čujem, chtośkaľ chodzi, a vecka mi ho zbačil,
prišol gu mňe na diškurki stari Juhas bači.
Otvorim mu pivko, na veci śe ho popitam,
bizovňe zna, co abo jak, bizovňe ma filipa.
Kupim mu i poldecko, bo von iśče chlop,
hutori mi "Sinu, znaš co, znaš jak zrob?

ZROB TAK, ŽEBI DOBRE BULO."
A JA ŽE "NO TA TEDI DOBRE NO."
HUTORI "TAK ZROB, ŽEBI DOBRE BULO."
A JA ŽE "NO TA TEDI DOBRE NO."

Položil fľašku, dzvihnul śe a podšpotal,
ňezostala ric, co perdzi, ňeskončena robota,
a pivko gu roboce ma ľepšejši smak,
už ňit mi taki glupi, bo už znam, že jak,

ZROBIM TAK, ŽEBI DOBRE BULO.

Čľovek, to ľem bobok ku čutke z tengerici,
rośňe šumňe, pribira, zakeľ mu slunko śvici,
vicicka svojo, vecka už ľem z hrunka dolov,
visochňeme, ou, šickich vičisci nas moržolov.
Druhi život ňepožičiš tak, jak mišok cimentu,
jak ňeznace, kadzi daľej, sluchajce me tu:

ROBCE TAK, ŽEBI DOBRE BULO.

Ďeje śe veľo a kedz tak veźňeš, ňič śe ňeďeje,
ľejeme do sebe pivo, ľihame do posceľe.
Život nas tluče a ňit chto rucic do ringu ucirak.
"Jak śe maš, kamarat moj?" "Ta znaš jak, všeľijak."

Kuri śe ňeśu, ptački ľitaju a žaba diźdžu pita,
ňigda z tebe ňebudze ňič, śi bitanga, śi bitang!
Ked sceš dziru do śveta, ňemuśiš takoj polamac rilo.
"To ňe ja." "Ta chto?" "Ta ňeznam, to von, to birov."

Ňeśka śe nam ňechce meňic śvet, odkladame na jutre,
slizi ceču porubanim stromom a ja sam jich ňeutrem.
Lačni ľudze rachuju svojo śmerdzace peňeźi,
preťeki o findžu cudzej krevi... serem na vas, ňebežim.

BAVCE NAM SLAĎAKI, BO UCEKAJU TOTE NAŠO ROČKI,
SCEME ŚE ŠUMŇE BAVIC, PRICISNUC ŚE DZIVKOM NA CICOČKI.
ZABAVCE SLAĎAKI, A MOCNI CHLOPI TAKOJ U NAS OŽIJU,
MI, ČEŽKI ROMANTICI, CHCEME DICHAC DZIVKOM NA ŠIJU.

Ďeje śe veľo a kedz tak veźňeš, ňič śe ňeďeje,
abo pomali pijeme abo tak richlo pivo dražeje.
Jak medzvedze sceli bi me prespac totu šaľenu dobu,
ňeveriš druhim aňi sebe, ta do slunka s tobu!

Našo ruki, našo śerca, našo stromi, naša źem,
zarucili, zvikli sebe na lancok, ja sebe ňezvikňem!
Jak žena po prechodze radijov huči rovno do ucha,
zahaś toto šaľene, takoj, scem daco ľepše posluchac.

BAVCE NAM SLAĎAKI, BO UCEKAJU TOTE NAŠO ROČKI,
SCEME ŚE ŠUMŇE BAVIC, PRICISNUC ŚE DZIVKOM NA CICOČKI.
ZABAVCE SLAĎAKI A LASKA TAKOJ PREJDZE NA CE Z VUĽE,
RUKI KOLO PASA ABO IŚČE ŇIŽEJ, BO HĽEDAJU SOLO.